Τώρα υπάρχει κάτι για το οποίο είμαι βέβαιος. Το τραγούδι είναι σαν το πέταγμα. Όταν τραγουδάω, κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τον εαυτό μου να πετάει πάνω από τα δέντρα.Είμαι βέβαιος πως αυτός είναι ο λόγος που τραγουδάνε τα καναρίνια. Τα έκλεισαν σε κλουβιά επειδή τραγουδούσαν και τώρα τραγουδάνε επειδή είναι κλεισμένα σε κλουβιά.
Τα καναρίνια ζούνε κλεισμένα σε κλουβιά εδώ και περισσότερα από τετρακόσια χρόνια. Μια γενιά καναρινιών, από τη γέννηση ως την ηλικία αναπαραγωγής,ολοκληρώνεται σε λιγότερο από ένα χρόνο, ενώ μια ανθρώπινη γενιά χρειάζεται κάπου είκοσι χρόνια. Άρα, τα πουλιά βρίσκονται στα κλουβιά ένα διάστημα που για τους ανθρώπους θα ισοδυναμούσε με οχτώ χιλιάδες χρόνια. Στην ουσία, καναρίνια και άνθρωποι ζουν σε κλουβιά για
ισάριθμες γενιές.
Άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο πράγμα κάνουν οι άνθρωποι που μοιάζει με το τραγούδι των καναρινιών. Μου φαίνεται πως αυτό το πράγμα είναι η σκέψη. Φτιάξαμε αυτό το κλουβί, τον πολιτισμό, επειδή μπορούσαμε να σκεφτούμε, και τώρα, είμαστε αναγκασμένοι να σκεφτόμαστε επειδή βρισκόμαστε κλεισμένοι στο κλουβί μας. Είμαι βέβαιος πως εκεί έξω υπάρχει ακόμα ένας αληθινός κόσμος, και πως θα μπορούσα να βρεθώ σ’ αυτόν αν μπορούσα να βγω απ’αυτό το κλουβί. Όμως, θα τραγουδούσαν άραγε τα καναρίνια μου τόσο πολύ αν μπορούσαν να ζήσουν έξω από εδώ πετώντας ελεύθερα; Δεν ξέρω. Ελπίζω να το ανακαλύψω κάποια μέρα.
ΜΠΕΡΝΤΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥΛΙ. WILLIAM WHARTON.