Η μουσική, ένα φάρμακο.
Πολλά και διάφορα είναι τα μέσα που έχουν υποδείξει οι φιλόσοφοι και οι γιατροί, για να αλαφρώνουν μια καρδιά γεμάτη λύπη, για να σκορπίζουν τις μόνιμες και ριζωμένες σκέψεις και ανησυχίες, που τόσο βλάπτουν στην αρρώστια αυτή. Αλλά, κατά την κρίση μου, δεν είναι κάτι τόσο άμεσο και τόσο αποτελεσματικό και τόσο πρόσφορο, όσο μια κούπα δυνατό ποτό, το κέφι, η μουσική και η εύθυμη παρέα.Το κρασί και η μουσική ευφραίνουν την καρδιά. Ο Ραζί, ο Αλτομάρε, ο Μοντάλτου, ο Φιτσίνο και ο Βιτόρι επιδοκιμάζουν τη μουσική σχεδόν υπερβαλλόντως, ο Τζακίνι την ονομάζει φάρμακο παντοδύναμο, ο Φέλντε λέει πως είναι κάτι εξόχως θαυμαστό,που πρέπει ναεκτιμούμε, αφού μπορεί να ηρεμήσει το μυαλό και να καταλαγιάσει τα θυελλώδη πάθη του. Η μουσική είναι το φάρμακο στη λυπημένη διάθεση, το βροντερό κανόνι που χτυπά τα τείχη της μελαγχολίας, που ανασταίνει και ζωντανεύει την ψυχή,δεν ενεργεί μόνο στα αυτιά, δρα και στις αρτηρίες και στα πνεύματα, τα ζωτικά και ψυχικά, αναστηλώνοντας και κινητοποιώντας τη διάθεση.Αυτό το καταφέρνει και για τις πιο βαριές, κλειστές και πένθιμες ψυχές, διώχνει τη θλίψη με την ελαφράδα, κι όσο κι αν μες στις σκέψεις μας υπάρχουν σύννεφα και σκόνη κι οι έγνοιες έχουν κάνει κατακάθι,όλα τα διαλύει παντοδύναμη, και μάλιστα μέσα σε μια στιγμή. Φαιδρύνει την όψη, διώχνει τη βλοσυρότητα, φέρνει την ιλαρότητα, διαμορφώνει ήθη και τιθασεύει την οργή. Ο Αθηναίος τη θεωρεί απέραντο θησαυρό για όσους έχουν το χάρισμά της. Η λυπημένη καρδιά αναθαρρεύει σ’ έναν γλυκόηχο σκοπό...