Η αγάπη! Και τι τρέλλες δεν κάνει για να μας δώσει τη χαρά.
Επιστολές μιας πορτογαλίδας μοναχής.
0 Comments
…Με το ανενδοίαστο ψέμα, επίσημο προσωπείο των πολιτικών, και την αστυνομία,σπλάχνο εκ των σπλάχνων μας, να εκπροσωπεί ό, τι χολεριασμένο κι άρρωστο κρύβει βαθιά του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ’ έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα,σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια…. Μια μωβ σκιά Μαΐου. Μάνος Χατζιδάκις. Εφήμεροι είμαστε· τι είναι τάχα ο άνθρωπος; και τι δεν είναι; όνειρο σκιάς ο άνθρωπος. Πυθιόνικος. Πίνδαρος. Πολλοί έχουν δώσει τον ορισμό του ανθρώπου, συνήθως σε αντίθεση με τον ορισμό των ζώων. Γι’ αυτό στους ορισμούς του ανθρώπου είναι συχνή η χρήση της φράσης«ο άνθρωπος είναι ένα ζώο…» και ένα επίθετο, ή «ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που…»και ακολουθεί το τι κάνει. «Ο άνθρωπος είναι ένα άρρωστο ζώο», είπε ο Ρουσό,και εν μέρει είναι αλήθεια. «Ο άνθρωπος είναι ένα έλλογο ζώο», λέει η Εκκλησία, και εν μέρει είναι αλήθεια. «Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που χρησιμοποιεί εργαλεία»,λέει ο Καρλάιλ, και εν μέρει είναι αλήθεια. Αλλά όλοι αυτοί οι ορισμοί, καθώς και άλλοι σαν αυτούς, είναι πάντα ατελείς και μονομερείς. Ο λόγος είναι πολύ απλός:δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς τον άνθρωπο από τα ζώα, διότι δεν υπάρχει ασφαλές κριτήριο για να διακρίνει κανείς τον άνθρωπο από τα ζώα. Οι ανθρώπινες ζωές λαμβάνουν χώρα στην ίδια μυστική ασυνειδησία όπως ακριβώς και οι ζωές των ζώων. Οι ίδιοι εσώτατοι νόμοι που διέπουν έξωθεν τα ένστικτα των ζώων διέπουν, επίσης έξωθεν, την ευφυΐα του ανθρώπου, που φαίνεται να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα ένστικτο εν τω γίγνεσθαι, ασυνείδητο όπως κάθε ένστικτο, λιγότερο τέλειο γιατί είναι ακόμα εν τω γίγνεσθαι… Είναι προφανώς μάλλον απίθανο να είναι στον ίδιο βαθμό κοινωνικό είδος το είδος που πρόκειται να μας διαδεχθεί. Από τότε που ήμουν παιδί, η ιδέα που πρόεκυπτε από όλες τις συζητήσεις, που έβαζε τέλος σε όλες τις διχογνωμίες, η ιδέα που την είχα δει να δημιουργεί απόλυτη συναίνεση όσο καμία άλλη, ήρεμα, χωρίς φασαρίες, μπορούσε περίπου να συνοψιστεί ως εξής: « Κατά βάθος γεννιόμαστε μόνοι, ζούμε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι». Η φράση αυτή ήταν κατανοητή και για τον πιο απλοϊκό νου, αλλά αποτελούσε και το συμπέρασμα των πλέον διεισδυτικών στοχαστών.Επιδοκιμαζόταν ομόφωνα σε οποιαδήποτε περίσταση, και μόλις προφέρονταν αυτές οι λέξεις, όλοι ένιωθαν ότι ποτέ δεν είχαν ακούσει κάτι τόσο ωραίο, τόσο βαθύ ή τόσο σωστό – ανεξάρτητα από την ηλικία, το φύλο, την κοινωνική θέση των συνομιλητών. Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΝΗΣΙΟΥ. ΜΙΣΕΛ ΟΥΕΛΜΠΕΚ . Η παραλία! Τι, η παραλία; Για ποιο πράγμα θέλετε να μιλήσετε; Για τη δική μας παραλία, με τις καμπίνες της και τους φοίνικες στις γλάστρες ή για την τροπική, που την πλαισιώνει φυσικά ο κοκοφοίνικας, αυτή η «φυτική καμηλοπάρδαλη, η τόσο χαριτωμένα άγαρμπη»; Για την παραλία της Νορμανδίας; Την εγγλέζικη ή τη βέλγικη; Εκείνη της Μεσογείου ή εκείνη της Κεϋλάνης; Για το Knokke-sur-mer ή για τη Μπόρα- Μπόρα; Για την παραδείσια Moana Beach των νησιών Σοταβέντο ή για την ιταλική Riva- Bella του Quistreham, στο Calvados; Εν πάση περιπτώσει, είτε βρίσκεται στη Βρετάνη είτε στην Τυνησία, είτε είναι της Πολυνησίας είτε του Languedoc, ακτή Sauvage, d’ Emeraude ή και d’ Argent, είτε τη στριφώνει λεπτή άμμος είτε είναι στρωμένη με γυαλιστερά βότσαλα, δεν υπάρχει πλέον τίποτε να πει κανείς για την παραλία. Κοιτάξτε την. Πραγματική καταστροφή. Κι αν αντιστέκεται ακόμη στους εισβολείς, σε λίγο, καλυμμένη τελείως από στριμωγμένα κορμιά, θα μπετοναριστεί στα αριστερά και θα μολυνθεί στα δεξιά! Είναι αμείλικτοι. Η παραλία κατακλύζεται από μαυρισμένα πτώματα λες και προηγήθηκε ένα γιγαντιαίο ναυάγιο. Ορίστε τι είναι η παραλία σήμερα: ένας τόπος προσάραξης που βρέθηκε στην κατάληξη άγνωστο ποιανού ταξιδιού. Από μακριά, θα την έλεγε κανείς τεράστιο καταυλισμό, ένα εκτεταμένο πεδίο ανάπαυσης στρωμένο με μαλθακά κορμιά και γυαλιστερές σάρκες που, σαν απομεινάρια ναυαγίων, τοποθετήθηκαν εκεί κάτω από τον καυτό ήλιο! Το θέαμα δεν είναι καινούργιο. Ήδη στην Κυανή Ακτή, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Σκοτ Φιτζέραλντ βάζει μια περαστική Αμερικανίδα που κοιτάζει τους παραθεριστές ξαπλωμένους στην άμμο να λέει: «Τι κερδίζουν αυτοί οι άνθρωποι μ’ αυτά που κάνουν;[…] Κολλάνε ο ένας επάνω στον άλλο σε μικρές κλίκες». Σήμερα όμως, είτε αποκαλείται ηλιοτροπισμός είτε «νέα εποχή του μπρούντζου» ή «σύγχρονη έφοδος προς τον χρυσό», το θέαμα αυτό διαδίδετε σαν επιδημία σ’ όλες τις ηλιόλουστες ακτές του κόσμου… …Ο Κλωντ Λεβί- Στρως γράφει στο Θλιβεροί Τροπικοί: «Οι παραλίες που κάποτε μας πρόσφεραν τους καρπούς μιας χιλιόχρονης αναταραχής, όμοιες με εκπληκτικές γκαλερί έργων τέχνης που έδειχναν ότι η φύση ανήκε πάντοτε στην πρωτοπορία, είναι τώρα καταπατημένες από τις ορδές του πλήθους και χρησιμεύουν μόνο για την έκθεση απερίγραπτων σκουπιδιών». ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙΑ.Η μεταμόρφωση του ταξιδιώτη σε παραθεριστή. ΖΑΝ ΝΤΙΝΤΙΕ ΟΥΡΜΠΑΙΝ. Για ένα κομμάτι ψωμί, δε φτάνει μόνο η δουλειά. Για ένα κομμάτι ψωμί, πρέπει να δώσεις πολλά. Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου, δε φτάνει μόνο το κορμί σου. Το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου. Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία, δεν φτάνει μόνο η δουλειά. Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα. Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις, μέχρι να πάψεις να λες -"μα τι τρέχει;" Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία, δεν φτάνει μόνο η δουλειά. Για ένα κομμάτι ψωμί, δεν φτάνει μόνο η δουλειά. Για ένα κομμάτι ψωμί, θα πιεις φαρμάκια πολλά. Θα σε πετάνε από δω κι από κει θα λαχανιάζει η ψυχή σου. Θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου. Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία, δεν φτάνει μόνο η δουλειά. Για ένα κομμάτι ψωμί, θα 'χεις ξεχάσει πολλά. Για ένα κομμάτι ψωμί, θα 'χεις πληρώσει ακριβά. Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις. Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου. Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου, μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις, θα είναι για σένα αργά. Για ένα κομμάτι ψωμί. Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας. Σήμερα, Πέμπτη 21/06/2012, καλωσορίζουμε με χαμόγελο στα χείλη και με φτερά στα πόδια το τέλος. ΚΑΛΩ ΚΑΛΩΚΕΡΟΙ ΚΕ ΩΜΩΡΦΑΙΣ ΒΟΥΤΙΑΙΣ ΣΑΙ ΩΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΕΙΤΑΙΣ! |
Με λένε Αθήνα.Θεματικές |